Niestety, jesienno-zimowa (zimowa?) deprecha wciąż mnie trzyma i nie popuszcza. Zupełnie nic mi się nie chce. Ani pisać, ani czytać, ani nawet gapić się w telewizor… Dla zabicia czasu i pustki włączyłam nawet dzisiaj strategiczną grę komputerową, ale zaraz wyłączyłam, po tym jak Polska dokopała mi w kampanii wrześniowej…
Próbowałam wszystkiego, naprawdę wszystkiego. Bezskutecznie. Nawet świąteczno-sylwestrowa terapia naświetlająca w Izraelu nic nie pomogła (ale to pewnie z powodu zbyt wysokich naturalnych filtrów przeciwsłonecznych w postaci zajebistych chmurzysk, jakie miałam nieprzyjemność zastać przed tygodniem na Bliskim Wschodzie).
Stosując się do znanej ludowej maksymy „Trzeba sięgnąć dna, aby móc się od niego odbić” poszłam dzisiaj do kina na zajebiście depresyjny film „Droga na drugą stronę” (swoją drogą polecam!). Chyba pomogło. Szczególnie Maciej Stuhr i jego irytujący dubbing w polskiej wersji językowej.
Tak, chyba sięgnęłam dna… Po powrocie do domu rozpaczliwie poszukiwałam czegoś co mnie podniesie na duchu. Czegoś co mnie rozśmieszy, rozbawi. Jak zawsze w takiej sytuacji odpaliłam kompa i wrzuciłam salon24. Trochę pomogła lektura okołoowsiakowych tekstów na stronie głównej salonu. No ale to już było. Nic nowego. Taki zabawny coroczny rytuał obrzucania się błotkiem w pierwszych dniach stycznia. Szukałam dalej, i dalej, i dalej. Aż znalazłam to czego po omacku szukałam. Kakę demona. Popłakałam się rycząc na podłodze… Ktoś kto to stworzył jest bezapelacyjnie duuuuużo bardziej popieprzony niż ja. Szacun.
I inne, podobne ;)
